با وفا يا بي وفا ليکا نه ڪِيا،
پاڻ توسان دلربا! ليکا نه ڪِيا.
ڏنجهه آيا ڏات وانگي ساهَه ڏي،
قلب سان قربن ڪٺا ليکا نه ڪِيا.
نعمتون هِن اڻڳڻيون تو ئي ڏنيون،
خلق سان تو هِن خدا! ليکا نه ڪِيا.
تو ڏنا ڏکڙا کِلي خوش ٿي کنيا،
قرب ۾ توسان مٺا! ليکا نه ڪِيا.
جيءَ کي جذبا رهيو ڏيندو سَدا،
سونهن واري ديوِتا ليکا نه ڪِيا.
زندگي! تو جو ڏِنو ڀانيو نصيب،
ڇو ته توسان “شاهده” ليکا نه ڪِيا.