يادگيرين سان دل آهي ٻکجي وئي،
زندگي سُورَ ۾ هاڻ ٿڪجي پئي.
سوچ جا هٿ ڊِگها منهنجي دل تي پُڳا،
دل ۾ نماڻي انهيءَ کان ته جهٽجي پئي.
بدگمانيون وڌائي ڇڏيون تو جڏهن،
سڪ به سُورن هٿان آهي سَٽجي پئي.
دل اڪيلي ته ڇا اک اڪيلي ته ڇا،
واٽ ۾ واٽ جو تنهنجي مٽجي پئي.
“شاهده” سُورَ کي ٿي سلامي ڏيان،
منهنجي دل جي خوشي کوڙ گهٽجي پئي.