خدا ڄاڻي وري ملبو نه ملبو،
مگر مُرڪي ڪيون اڄ موڪلاڻي.
زماني ۾ سدائين ڳالهه رهندي،
محبت جي نه ٿيندي من پڄاڻي.
سڀيتا تو وساري ڇو ڇڏي آ،
وتي تو واٽ ڪهڙي آ سنڌياڻي!؟
وري تولئه ڀريون اکڙيون الاڙي،
وري تولئه آ تن من تانگهه تاڻي.
ٻِيائيءَ جي نه ٿا ٻولي سڃاڻون،
طبيعت آهي پنهنجي عارفاڻي.
نه آيو چين جو پل زندگيءَ ۾،
سدائين جندڙي پنهنجي سڪاڻي.
اهي هر روز جا تڪرار ڇالاءِ؟
ڪيون ٿا پيار ۾ اڄ هڪ هڪاڻي.
وري ڀوتار بنگلي تي ٻڌون ٿا،
وري ڪا ڌيئڙي آهي وِڪاڻي.
اُٿي هُن پار ڏي ٿا پير سوريون،
رکيو هِت “شاهده” ڇاهي نِماڻي!؟