ستم سُور تنهنجا سهون ٿا اڃان،
الا من اندر ۾ ڊهون ٿا اڃان!
اوهان کان پري زندگي ٿي ڦِڪي،
اڪيلا اڪيلا ٺهون ٿا اڃان!؟
اسان ڪونه ٿڪجي رُناسين ڪِٿي،
پَيا وقت وانگي وَهون ٿا اڃان!
اسان کي اسان جو پتو ڪونه آ،
الائي ته ڪاٿي رهون ٿا اڃان!
پَيا “شاهده” پاڻ ڏوريون ڏُکي،
مٽيءَ هنج ۾ ڪِٿ لهون ٿا اڃان!؟