روپ انسان جو من اندر جانور،
قياس ڪهڪاءَ کان بد نظر بي خبر.
ڌيءَ لوڙي جيئي وِهَه وَٽيون ٿي پيئي،
آهي واندو مگر پٽ وري معتبر.
قلب جنهن جو انڌو نور جنهن جو گندو،
ڪيئن ڄاڻي سگهي سو ادب جو اکر.
لار ڪنهن جي لڳون آس ڪنهن ۾ رکون.
ڪونه آهي سچو راهه جو رهبر.
رنجَ جو سِجُ ٿو سُور ڏي تاءَ ڏي،
پيار جو آ ڪِٿي ڇانورو ڪو ڇپر!؟
ٻاٽ آهي اڃان واٽ ڪهڙي وڃان،
ٿو نه رستو سُجهي معتبر مانور.
“شاهده” شاهه! تنهنجو رسالو رُنو،
ڪونه سمجهي بڻيو ڏيهه ۾ معتبر.