حياتيءَ جي هوندي وساريا ويا هُون،
اوهان جي دلين مان ڌڪاريا ويا هُون!
اسان پَن وڻ جو هئاسين دنيا ۾،
وريو واءُ پل سان ٻهاريا ويا هُون.
وساري ڇڏيو لوڪ آهي ته ڇاهي!؟
مٽيءَ ماءُ کان پر سنڀاريا ويا هُون!
اسان هيٺ پنهنجا وِڇاڻا وِڇايا،
وري ڀي اڱڻ تان اٿاريا ويا هُون.
اڃان ساهَه آهن نه ساريو اوهان ٿا،
اڳي موت کان ڄڻ ته ماريا ويا هُون.
وري “شاهده” وهم دل ۾ اٿيو آ،
لڳي ٿو اوهان کان پُڪاريا ويا هُون!