تنهنجي آهن شهر ۾ پيا پيرڙا،
ياد جي پل پهر ۾ پيا پيرڙا.
تاس تپندي وئي جند ڏکندي وئي،
ڄڻ ڏڪاريل ها ٿر ۾ پيا پيرڙا.
ڪا وسئنءَ ڪونه آ منهنجي نيڻن اڳيان،
اوچتو ڪيئن بر ۾ پيا پيرڙا؟
آس تڙپي پئي ڪاش اڏري وڃان،
هاءِ ڏک جي ڏهر ۾ پيا پيرڙا.
زندگيءَ ۾ وري زندگي وئي اچي،
پنهنجا سڪ جي سحر ۾ پيا پيرڙا.
تون نه آئين نظر جيءُ جهرندو رهيو،
“شاهده” جيئن گهر ۾ پيا پيرڙا.