نه ٿي جهليانءِ او پرين! مَران ته پوءِ وسارجان،
اڃان ته ساهه ٿي کَڻان، اڃان پيو سنڀارجان!
اماس جيءَ سان ڏسين اکيون نِراس جي ٿين،
ته ديپ پيارَ جا کڻي گهڙيءَ گهڙيءَ ۾ ٻارجان.
جهانَ ۾ سڄڻ! ڪِٿي سڙن جي توتي ساڙَ ۾،
حيات هر قدم مگر کِلي پيو گذارجان!
نه “شاهده” پري رهي سگهان ٿي قرب کان ڪڏهن،
ڪري اکيون مان پيرڙا سِگهي اينديس پُڪارجان!