عشق پنهنجو جوان آ جاني!
هر قدم ٿيو آسان آ جاني!
شعر منهنجن ۾ لفظ ٿو تورين،
هي اندر جو بيان آ جاني!
عشق ۾ ٻيو جُڳت نه ٿو گهرجي!
ڀُونءِ گڏ آسمان آ جاني!
آءُ تو لاءِ منتظر آ دل،
پنهنجو هي آستان آ جاني!
ڏيهَه ساري کي گهر عطا ٿو ڪري،
پاڻ سو لامڪان آ جاني!
هانءُ هارڻ جون ڳالهيون نه ڪيو،
زندگي ۽ زمان آ جاني!
ڇو ٻڌائي روئارجي توکي،
درد جو داستان آ جاني!
آ پرائي پچار ۾ ماڻهو،
وقت جو هيءُ زيان آ جاني!
پير هلندا هلن اڳي پنهنجا،
ڇا خبر ڪِٿِ مڪان آ جاني!؟
نيڻ منهنجا سجود ۾ آهن،
سونهن تنهنجي سبحان آ جاني!
“شاهده” دل نه جو ڏکائي ٿو،
شخص سوئي مَهان آ جاني!