ڪو خاصي آ ڪو عامي آ،
پنهنجي سوچ عوامي آ.
ڌرتيءَ لئه ٿو جو نه ڪري،
تِنهن جي سوچ حرامي آ.
پنهنجا جذبا آجا هِن،
نا منظور غلامي آ.
سگريون سگريون هَئه انياءَ،
ڌرتي ٽامو ٽامي آ.
ڏند چٻاڙي سگهندا ڪيئن؟
ڌرتي ڪِٿ بادامي آ.
شاعر تنهنجو وهم اِهو،
شعر نه ڪو الهامي آ.
“شاهده” ڪهڙو حال ڏسيان،
جيون ڀر ناڪامي آ.