هلي آ دلربا مون ڏي حياتي ڪو پهر آهي،
سِوا تنهنجي گهڙي هرڪا الا گذري زهر آهي.
نه ڪاٿو ڪو ڪري سگهندو مٺا هن سور منهنجن جو،
کڻان ٿي ساهه سڀ سوڳي عجب اوکو بحر آهي.
سڏي دل سُور ۾ سُڏڪي ڪنائي ڪونه ٿو ڪوئي،
هزارين حيرتون آهن پٿر جهڙو شهر آهي!
اداسين سان اڪيلي مان ڪيان ڳالهيون پئي مٺڙا،
سکن جون ساوَڪون ناهِن ڏکن جو هي شجر آهي.
مسافت “شاهده” پنهنجي پُني ناهي اڃان پيارا،
رهيو سِرَ ساڻ جو گوندر سدا سڪ جو ثمر آهي.