ڊڄي ڪونه ڪنهن کان حياتي گهري،
کنيا ساهَه پنهنجا سدائين سُري.
ڏني ننڊ پنهنجي اوهان کي پرين،
اوهان کان ڪِٿي ننڊ آهي ڦُري!؟
گُمانن اچي جو وسايا پٿر،
جُهڳي ميڻُ جهڙي سندم دل جُهري.
وري ساهه سوڳي سڄڻ ٿي پيو!
وري تات تنهنجي اندر ۾ هُري.
گهڙي هر گهڙي لئه سٺا گهاوَ مُون،
جدائي اوهان جي وڍي ڄڻ ڇُري،
اوهان جو شهر شان شانائتو.
اسان جي آ نگري اوهان لئه بُري،
رڳو ذات ۽ تات ڇرڪي پئي،
ڪٿي سنڌ لئه شاعري ڪا ٻُري!
اوهان جو ٻڌي نانءُ تڙپڻ لڳي،
وري اڌ مُئي جندڙي آ چَري.
اوهان کي ڏنجهن منجهه ڏکندو ڏسي،
اوهان لاءِ دل “شاهده” جي ڪُري.