توکان گُهران ٿي پاڻي ناياب ڏي مٺا!
جيڪو کسي حياتي سو آب ڏي مٺا!
تون روپ پنهنجو آڻي دلدار اڳيان ڏي،
توکي ڪِٿي چوان ٿي مهتاب ڏي مٺا!
توکي ڏسن نگاهون هر هر جُهڪيو پوَن،
اهڙو عمر سموري آداب ڏي مٺا!
توکان شهر خوشين جو طلبيان نه ٿي پرين،
مون کي سدا ڏکن جو تون باب ڏي مٺا!
ويساهَه جي اکين کي پوندو نه ڪو پَتو،
ڀل پيارَ جي دڳن تي دولاب ڏي مٺا!
هر ويل آئون اُجڙي جيئنديس ته ڇا ٿيو،
محبت ۾ ڀل نه ڪو پل شاداب ڏي مٺا!
رڳ رڳ رِجي پوي ٿي احساس جي اَلا،
ڏي ڪين تلخين جو او تاب تون مٺا!
هر رات “شاهده” ڀي بي چين ٿي رَهي،
جيڪو نه ساءُ بخشي سو خواب ڏي مٺا!