نيڻن ۾ نَمي آهي مَنَ تنهنجي ڪَمي آهي،
دوريءَ جي گهڙي هرڪا ٿي جند جان ڊاهي.
سنسار ۾ گهڻا ئي سرواڻ سونهن وارا،
هيءَ دل فقط نماڻا! هر ويل توکي چاهي.
هر ساهَه ۾ تون آهين مون سان تنوارَ وانگي،
توريءَ تات دل کي دلدار ڪنهن جي ناهي.
هي وقت ڀي قهر آ، توريءَ جو پهر آ،
وِکَ وِکَ حيات منهنجي ڳڻتين ۾ ڳاهه ڳاهي.
ڪاڏي وڃين پيو ٿو، توکي نه ڄاڻ تنهنجي،
ڀٽڪي ڀُلي ويو آن، انسانَ، توکي ڇاهي!؟
سچ لئه هزار سوليون هر دؤر ۾ رهيون هِن،
ڪنهن دؤرَ ۾ نه ڪوڙو ڪنهن ويل چڙهيو ڦاهي.
احساس توکي ناهي ڪنهن ريت “شاهده” جو،
تو لاءِ جند تڙپي توکي لَکا ڇو ناهي!؟