روح آهي رڙيو روهَه جي راڳ ۾،
چين هوندو نه آ آڳ سان جاڳ ۾!
هانءُ هاريو متان مشڪلاتون ڏسي،
چار باقي وِکون چينُ آ ماڳَ ۾!
ساهه سنتوش ماڻيندو پنهنجو مِٺا،
وڃ نه هتڙان اُٿي ويهه، ويراڳ ۾!
ڦول پيلا لڳا زندگيءَ وانگيان،
سوچ اٽڪي پئي اڄ سرنهن ساڳ ۾!
تو زمانا! پچارون اجايون ڪيون،
عمر هن جي وئي هارجي ڌاڳ ۾!
کوڙ اُلڪا هئا سُور سڏڪا هئا،
آهي سڀڪي سَٺو زندگيءَ جهاڳ ۾!
“شاهده” سُور جا ساهَه کڻندي رهي،
اهنج آهون مليون جيءَ کي ڀاڳَ ۾!