ازل کان اندر ۾ اڪيلا اڪيلا،
اسان دل جي گهر ۾ اڪيلا اڪيلا!
هڙئي شور آواز تولاءِ آهن،
اسان پر شهر ۾ اڪيلا اڪيلا!
نه ٿو ڪو ڪَنائي دُکي دل جون دانهون،
رڙون روز بر ۾ اڪيلا اڪيلا!
خيالن جي واري کُٽي شال زاري،
ڏکن ساڻ ٿر ۾ اڪيلا اڪيلا!
نه احساس آهي نه ئي سُور سُڏڪو،
پيا هون قبر ۾ اڪيلا اڪيلا!
رهون “شاهده” ٿا پيا ماٺ مٺڙا،
خدا جي نگر ۾ اڪيلا اڪيلا!