حيات هڪڙي هزار اُلڪا،
مليا سموري ڄمار اُلڪا.
اسان جي خاموش مَنَ کي ڏيئي،
وئي پرينءَ جي پُڪار اُلڪا.
جهانَ جي جهنجهٽن سان جهيڙيون،
اوهان جا آهن هي ڌار اُلڪا.
ٿڪائي ساڻو بدن ڪري ويا،
اسان لئه بڻيا خمار اُلڪا.
بچي بچي ٿا وڃون الئه ڪيئن!؟
حيات ڪنڌ تي ترار اُلڪا،
سُڪون سارو کڻي وِيا هِن،
ڪِٿي ٿا آڇِن قرار اُلڪا!؟
ته دُور دُکَ “شاهده” وڃن ٿي،
اوهان جي هڪڙي نهار اُلڪا.