دوست! توکان جو ڌارَ آهيان مان،
ڄڻ ته جيئري مزار آهيان مان!
ساڙ جي باهه ڪونه آ مون ۾،
نينهن واري نهارَ آهيان مان!
هانءُ آڪاش جو پئي ڦاڙيان،
دل دکيءَ جي پڪار آهيان مان!
موت ماري نه ٿو سگهي مون کي،
ڇوته سانگين جي سارَ آهيان مان!
ڇو پيو ويجهڙو اچين منهنجي،
هر قدم هار هار آهيان مان!
ٿي ٻُران واءُ ۾ ازل کان ئي،
شاعريءَ جي اُڏار آهيان مان!
ڪونه ميهر وري مليو ڪوئي،
اڄ جي سهڻي ميهار! آهيان مان.
سورن واري فضا پري آهي،
ها دلين جي بهارَ آهيان مان!
ساهه ساري ڪڏهن ٿَڪي پوندئي،
نيٺ ٿيڻي ويسار آهيان مان!
جاچ مون کي نه تون زماني ۾،
ڪُل عجب جا آثار آهيان مان!
عمر تنهنجي سڄي وهي ويندي،
تيز سنڌوءَ جي تارَ آهيان مان!
ڪو ڪدورت سان ڪين ڀيٽي جو،
پيار ئي پيار آهيان مان!
مان دلين کي سدا پئي جوڙيان،
قرب واري ترار آهيان مان!
“شاهده” کي تون ساهَه ۾ رکجانءِ،
قولَ تنهنجا قرارَ آهيان مان!