نالئہ غم!: محمد صديق مسافر
اي قلم هونءَ تہ سندءِ آھہ سدا ڪم تحرير،
اڳ بہ ڪي توھا ڪيا درد دلي ۽ غم تحرير،
پر نرالي ڪي سندءِ لرزش همدم تحرير
غير معلومي اٿيئي ڪرڻو ڪو ماتم تحرير،
جي “اڳيئي قوم ۾ مشھور ٿيو قحط رجال.”
اوچتوسرر ستا سجاڳي وري پيا اڄ اجال،
“ڪين شايد ٿو لري دل ۾ فلڪ تير اڃا،
زخم ريٽيا ئي نہ، پيو تد ۾ بڇي ٽير اڃا،
ڀرڳڙي ڪلھہ ويو ڪري قوم کي دلگير اڃا،
ان جو همدام بہ وسريو نہ اٿئون مير اڃا،
تہ مٿان ڪھڙو ٿيو قوم سان هي هي هي ڪلور،
ٿي ويو نور محمد بہ اسان کان اڄ دور.”
“قوم مسلم جو سچو خادم دانا سو دلير،
عشق تعليم ۾ سرمست سدا مرد مٿير،
ڪار ڪم پنھنجا ڇڏي شوق سان خدمت ڪئي شير،
پاڻ قربان ائين ڪم ۾ ڪري ٻيو اڄ ڪير؟
جي ٻچا قوم جا، سي پنھنجا ٻچا ان ڄاتا،
ائن ڪيئين قوم سان مضبوط محبت ناتا.
مرد مانجهي ۾ هيون قوم جون سهسين آسون،
پڻ هيون ان جي اندر ۾ بہ اميدون لاکون،
دل سنديون دل ۾ رهيون، درد جون نڪرن ٻاڦون،
واٽ ٻي ناھہ، سبق صبر جو ھاڻي پڙھہ تون.
مرد مرحوم جي حق دل سان دعائون گهرجن،
پيو گهري يار نہ ڪي سانکان، دعائون گهرجن.”
شاد مرحوم جو رک روح خداوند ڪريم،
هل جزا حڪم سندءِ، ڪر تون ئي احسان عظيم،
بخش سان ڀال تون مرحوم کي جنت نعيم،
ياد گار ان جو رکج جڳ ۾ تون سرسبز سليم،
گلشن عام سندس کي تون ئي آباد رکيج
ان جي پرگهور ڪندڙ شير سڀئي شاد رکج!
ٻاويھون روز هو آچر جو ۽ آگسٽ هو ماھہ،
ارجعي ٻانگ ڪراچي ۾ سڻي ٿيو آگاھہ،
شام جو پھتو سندس روح وڃي حق درگاھہ،
حيدرآباد رسير لاشو بصد عزت و جاه.
دم سھي سال مسافر جي ٿيو دل تي عيان
1937ع خلد اعليٰ ۾ مليو مرد کي دلخواه مڪان.
انا لله وانا اليہ راجعون.
(رسالو الڪمال، ايڊيٽر ڪمال الدين ميمڻ، 12 سيپٽمبر 1937ع، حيدرآباد تان ورتل)