11- انسان، اونڌي کوپري (ساهتي، چوڻي)
انسان، مٽيءَ مان ٺھيل آهي. ٿورو مال ملڪيت هٿ ايندس ته پيو ڦڙڪيون هڻندو. ٻئي تي مُڇَ ئي نه ڇنڊيندو. پنھنجي اوقات وسري ويندس. حالانڪ وٽس نه دولت پنھنجي ذاتي آهي ۽نه عقل. نه عمر پنھنجي ذاتي اٿس، نه سرير. سڀ کيس عطا ٿيل آهي. پوءِ ڇا تي ٿو بانور ڪري؟ کانئس اهي سموريون نعمتون، هڪ ڏينھن کسيون وينديون.
- انسان، نسيان.
- بندو، ڀلو پيو اهي.
- بندو، بي ايمان.
- انسان ڀُلن جو آستان .