انصاف
چون ٿا ته مير صاحب هڪ دفعي کليل ڪچهري ڪري رهيا هئا، صبح جو وقت هو، هڪ ڪانگڙي سندس مٿان اچي ڪان ڪان ڪرڻ لڳي. ٻه دفعا، 4 دفعا بلڪ ايئن جڏهن گهڻو ڪرڻ لڳي تڏهن ٻين ته خيال نه ڪيو پر مير صاحب نوڪر کي حڪم ڪيو ته تون هن ڪانگڙي جي پويان وڃ ۽ ڏس ته اها ڪيڏانهن ٿي وڃي ۽ ڇا ٿي ڪري. چوڪيدار هوريان ويو ڏسي ته ڪجهه فاصلي تي هڪ ٻني ۾ ڪو ماڻهو وڻ پيو ڪپي، نه ڄاڻ ته ان تي ڪانگڙي جو آکيرو هو. نوڪر همراهه کي مير وٽ وٺي آيو، جنهن چيو ته مون وڻ خريد ڪيا آهن ان لاءِ وڍايان ٿو. مير صاحب ان ماڻهوءَ کي وڻ جا پئسا ڏيندي چيو ته هن تي جيئن ته ڪانگڙي جو آکيرو آهي ان ڪري اهو نه وڍج پوءِ ڪانگڙي جي آکيري وارو وڻ نه وڍيائون.
ساڳي طرح هڪ دفعي اڀري ۽ ڏٻري وڇ مير صاحب جي درٻار ٻاهران اچي بيهندي هئي. ايئن ڳپل ڏينهن گذري ويا. هڪ دفعي مير صاحب وڇ کي ڏٺو ۽ حڪم ڪيائين ته هي ڪنهن جي آهي سندس مالڪ کي وٺي اچو. جڏهن سندس مالڪ درٻار ۾ آيو ته پاڻ کانئس پڇيائون ته ابا وڇ ڏٻري آهي ڇو ٿو غريب جو حق کائين. هن جواب ڏنو ته سائين مان غريب ماهيڙ آهيان، جي وڇ کي ٿو کير پيئاريان ته ٻچا ٿا بک مرن. پاڻ حڪم ڪيائون ته اسان کان مينهن وٺي وڃ ۽ اها مينهن وڇ واري اسان کي ڏئي وڃ. مينهن ڌڻ ڇڏائي ڪري حڪم ڪيائون ته هي سڄي مينهن وڇ جي حوالي ڪريو ڀلي پي ڍءُ ڪري.