هڪ استاد هڪ ساهتڪ
اهڙي ادب دوستن جي سٿ ۾ علي رضا قاضيءَ جو به شمار آهي، جيڪو پنهنجي قلم کي پنهنجي علائقي، خصوصن ٺاروشاه شهر جي مختلف شماريات تي مبني هڪ دستاويزي تحرير رقم ڪري رهيو آهي. جيڪا بظاهر ته هڪ ننڍي، مگر آئينده جي تاريخ نويسن لاءِ هڪ اهم ۽ بنيادي ڄاڻ جو ڪارڻ ٿيندي. علي رضا صاحب هڪ لائق استاد آهي ۽ هڪ استاد ۾ لکڻ پڙهڻ جو ادبي مشغلو ان جي ايمان ۾ اضافي جو ڪارڻ بڻجي ٿو، پسمنظر ۾ کيس موسيقي، روحاني ۽ ادبي سُتي پنهنجي گهرَ مان پئي آهي، هو هڪ ئي وقت پنهنجي چاچا عمر الدين ’بيدار‘ جي ادبي ادبي تسلسل پنهنجي بابا دين محمد سهتو جي راڳ ويراڳ ۽ چاچا عبداالرحمان فقير جي روحاني سرمائي جو ڄڻ ٽه رخو نمائندو آهي. هن طرح جي قلمي پورهيي سان جتي املهه معلومات ڪٺي ٿيندي، اتي سندس نامياچاري جا رخ به روشن ٿيندا. پنهنجي تاريخ ۽ تمدن، ثقافت ۽ تهذيب تي لکڻ افسانوي ادب کان وڌيڪ آهي. مگر شرط ته موضوع سان نڀاهه جا قدر پنهنجي پسمنظر ۾ تاريخ ساز ڪردارن کي نظرانداز نه ڪن. هر اهي پهلو ۽ لاڙا لکڻ ۾ ضرور اچن، جن جي وجود سان تاريخ جو دامن مضبوطي ماڻي سگهيو هجي. ادب احساسن جي تاريخ آهي. مذڪوره مواد پنهنجي عنوان ۾ جيترو متعلقه موضوعن جا انيڪ رخ اظاهرڻ ۾ ڪامياب ويندو، اوترو وڌيڪ مڃتا ماڻي سگهڻ جي قابل بڻبو. خاص طور ٺاروشاه جي تاريخ ساز شخصيتن جو تفصيل اڃا به تقاضا ڪري ٿو ته شخصيتن جي انيڪ پهلوئن جي اپٽار معنوي حسن کي مدنظر رکي ڪرڻ گهرجي.
قاضي علي رضا جو هي قلمي پورهيو داد لائق آهي. هو خيرون لهڻي جو ٺاروشاه شهر جي هن معلومات کي دستاويزي طرز تي رقم ڪري هتان جي ماڻهن کي تاريخ جو حصو بڻائي رهيو آهي. هي ڪم دراصل اسان جي نوجوانن لاءِ به هڪ مؤثر ترغيب آهي ته هو پنهنجي پنهنجي حال وسائل ۽ محدود ڄاڻ جا بهانا بڻائي لکڻ کان نه لهرائن. مگر شروعات ڪري ڏين. ائين ’ڪڙو منجهه ڪڙي‘ جي مصداق هڪ راءِ جڙي پوندي جا ادب دوستن جي مزيد تعاون سان خاصي اهميت اختيار ڪري سگهي ٿي. شرط آهي ته اسان ۾ ادبي جذبو، همٿ ۽ حوصلي سان پنهنجي اقدار جو حامل پئدا ڪري سگهي. جيڪو انشاءَ الله ٿي پوندو. ابتدائي معلومات جي لحاظ کان، هي ڪتاب اهميت کان خالي نه آهي، شرط آهي ته هن کي طالب علم ٿي پڙهجي نه ڪي عالم ٿي.
دعائن ۽ مبارڪن سان
ڀٽي اصغر ’ڀريائي‘
گورنمينٽ ڊگري ڪاليج ٺاروشاه