واهه واهه شهر ٺاروشاه…
نارنگيون، نمون، انب ۽ ڪيلا سايون ڀاڄين توريون ڪريلا،
ڪِيس ٿيو ويا ڪٽجي ٻيلا، ڪڍيا لٽيرن تن جا لاهه.
واهه واهه شهر ٺاروشاه
ريلوي اسٽيشن وئي ڪٽجي، تختا تاڙيون ويون پٽڙيون پٽجي
نوءَلکي به وئي لٽجي، جنهن جي هئا ڪپ تي ساوا گاهه
واهه واهه شهر ٺاروشاه
ڏڌ ۽ ڌونئرو، ماکيون مکڻ، ڌوٻي درزي لوهر ڊکڻ،
اولهه اوڀر، اتر ڏکڻ، مڇي آڻي رکن ملاح.
واهه واهه شهر ٺاروشاه
گيهه مٺايون سنڌي سچا، هٽ هوٽل پڪا ڪچا،
گهمن گهٽين ۾ ٻار ۽ ٻچا، سڏي اوطاق ۾ ڪن صلاح.
واهه واهه شهر ٺاروشاه
ڪئي قومون سنڌي ڀائر، سگهڙ اديب ثناگر شاعر،
گهڙا جوڙا، ڇڪين سا.ر، ڪاهن هر ۽ ڳاهن ڳاهه.
واهه واهه شهر ٺاروشاه
ڪٻڊي ڪوڏي، ملهه مدام، راڳي ميراثي صوفي عام،
گوبند مالهي چندر رام، ڪيون ادب ۾ ڪاهون ڪاهه.
واهه واهه شهر ٺاروشاه
طالبن هتان تعليم پرائي، سنڌي بلوچ، ڏهراج سرائي،
ڀر ۾ تن جي دڙو ڀرائي، ڪين پٽيو جنهن کي درياه.
واهه واهه شهر ٺاروشاه
مسجدون ’محمد حسن‘ منارا، اوشاقن جا اڏيل اوتارا،
نيلن ۾ هن نوري نظارا، ڌُٻي ٿي پئي هر درگاهه.
واهه واهه شهر ٺاروشاه
نه جيجل ڌرتي ڪنهن کي جهلي پئي، کوڙ خدا جي خلق پلي پئي،
هن امڙ جي هر جاءِ هلي پئي، ‘هڪڙا’ هند سنڌ ۾ ساراهه.
واهه واهه شهر ٺاروشاه
[b]ٺاروشاه واسي سنڌ جي مشهور سگهڙ محمد حسن هڪڙي صاحب، دوست شاهد سومري جي معرفت ڪتاب لاءِ شاعري موڪلي.)
[/b]