گوبند! ٺاروشاه اڄ به توکي ساري ٿي.
پيارا گوبند! سدا سرڳ ۾ سرهو رهين. توکي اسان کان وڇڙئي 11 ورهيه پڄاڻي تي پهچڻ وارا آهن. اهو ڪالهه جو ئي ته الميو آهي جو 10 فيبروري 2001ع جي اڀاڳي ڏينهن تي تون اسان موڪلائي هڪ اهڙي ديس جو راهي ٿئين جتان اڄ ڏينهن تائين ڪوبه واپس نه آيو آهي. تنهنجي ان وڇوڙي تي جتي سڄي سنڌ رنجيده هئي اتي ٺاروشاه جي به ڪيترن ئي گهرن مان سڏڪن ۽ آهن جا آواز اٿيا هئا. روئڻ وارا تنهنجا اهي دوست هئا، جن سان تو شهر جي شاهي بازار ۾ ويهي نوري مشڪري سان ڀوڳ ڪيا هئا. سڏڪا انهن به ڀريا هئا جن تنهنجي ڪتاب ’ڳالهيون منهنجي ڳوٺ جون‘ پڙهي پنهنجي سيني ۾ فخر جي لهر اٿندي محسوس ڪئي هئي ته توکي پنهنجو محبوب شهر ٺاروشاه اڃا به وسريو ناهي. ڀلا توکان تنهنجو ٺاروشاه ڪئين پيو وسري سگهي؟ جتي تو پنهنجي جيون جو پهريون عشق ڪيو هو. ها! اها ڇوڪري جيڪا تنهنجي پاڙي ۾ رهندي هئي. جنهن لاءِ تو پنهنجي ڪتاب ۾ لکيو هو ته هن سان پهرين ڳراٺڙي پائيندي تو پنهنجي جسم ۾ بجلي جو ڪرنٽ ڊوڙندي محسوس ڪيو هو. اهو 1944ع جو سال هو جڏهن ساهتي پرڳڻي ۾ ٺاروشاه واحد شهر هو جتي مسٽر گياني جي ڪوششن سان پاور پلانٽ قائم ٿيو هو. ٺاروشاه علائقي جو اڪيلو شهر هو جتان جي بجلي مورو، قاضي احمد، ڪنڊيارو، نوشهروفيروز جا رهاڪو استعمال ڪندا هئا. توکي يقين سان بجلي جو ڪرنٽ لڳو هوندو ان ڪري ته تو ان ڇوڪريءَ جي ڀاڪر کي بجلي سان ڀيٽا ڏني هئي. تنهنجون اهي ڀيٽائون ڪيڏيون نه قهر جون هيون. تو پنهنجي عشق جي عروج واري زماني ۾ سنڌي سرڪل کان سنڌي ادبي سنگت تائين جو سفر ڪيو. تنهنجي ڪوششن سان سنڌي اديبن جي پهرين تنظيم ٺهي. توکي ورهاڱي کان اڳ سنڌي ادبي سنگت جو پهريون سيڪريٽري هجڻ جو اعزاز به حاصل آهي
سهڻا گوبند! تو صحافت به ڪئي ۽ اسٽيج ناٽڪن، توڻي فلم جي هدايت ڪاري ۽ اداڪاري ۾ به حصو ورتو. تنهنجا پنج ناول، پکيئڙا، ولر کان وڇڙي، ڏيهي پرڏيهي، پيار جي شڪست ۽ پيار جي پياس تمام مشهور رهيا. جي ها! تنهنجي لاءِ ئي مشهور هو ته تون سنڌي ناول جو سمراٽ آهين پر گوبند ڪيئن ۽ ڇا به هجي پر تنهنجي ٺاروشاه ۾ سڃاڻپ انهيءَ نوجوان گوبند جي هئي، جيڪو علم ۽ فن جو عاشق آهي. ها! برابر ٺاروشاه جو نوجوان نسل توکي نه ٿو سڃاڻي پر اهل دل جي دلين جي تختين تي تنهنجا محبت جا ورق اهڙا ته اڪريل آهن جو هنن کان تنهنجي ياد هڪ لحظو به پري ناهي ٿي. ٺاروشاه جو بابو اسلم فوجي هجي يا سائين ملوڪ مستوئي، مدثر سهتو هجي يا الاهي بخش چانڊيو تنهنجي ساروڻين ۾ ٿڌا ساهه ڀرين ٿا. توکي ته ڊاڪٽر منور سهتو به نه وساري سگهيو آهي. جنهن پنهنجي ڪتابن جي شيلف ۾ تنهنجو ترجمو ٿيل ڪتاب ’ماءُ‘ ڪنهن مقدس صحيفي وانگي سانڍي رکيو آهي.
دادا! تون سائين اصغر ڀٽي جي يادن ۾ به آهين ته پروفيسر خادم ڏاهري، غلام شبير سهتو، مظفر سهتو ۽ برڪت اڄڻ به توکي سارين ٿا. ان ڪري ته هنن سڄي ٺاروشاه واسين جي طرفان توکي عشق جي ڀيٽا ڏيڻ لاءِ تنهنجي مرتئي جي رات يعني 9 فيبروري جي شام لڙي سنڌ جي تاريخي ماڳ ٺاروشاه جنڪشن تي ڏيئا ٻارڻ جو پروگرام رٿيو آهي. ها! تنهنجي وڇڙئي کانپوءِ ٺاروشاه ۾ تنهجي ياد ۾ اهو وڏو پروگرام هوندو. جيڪو به سالن تائين ياد رکيو ويندو نه صرف ياد پر انهن دوستن جو اهو عزم به ته هو هر سال تنهنجي ياد ۾ اهڙي قسم جي تقريب ڪرائيندا رهندا.
گوبند! اسان کي يقين آهي ته جهڙي ريت تو ٺاروشاه سان بي پناهه محبت ڪئي آهي. ته تنهنجو روح به ٺاروشاه ۾ ئي هوندو. 9 فيبروري جي شام ٺاروشاه جنڪشن جي ڪنهن بينچ تي ويهي تون اسان کي ڏيئا ٻاريندي ڏسندي. اي ڪاش! اسان وٽ اهڙي ڪا ٽيڪنالاجي هجي جو تنهنجي منهن تي پکڙيل اها مرڪ ڏسي سگهون. جيڪا لازوال هوندي.
فقط ئي فقط تنهنجا
ٺاروشاه واسي