آهي جو ڪو داد ڪري! : محمد ملوڪ مستوئي
نؤلکي تي هئس اڏيل، باغ هئا مونکي چوڌاري ڦريل،
بجلي پاڻي هو مونکي پنهنجو، محتاج نه هئس مان ڪنهنجو،
اهي سک ساري پئي دلڙي جهري, آهي جو ڪو داد ڪري.
ويڪرا رستا محفلون متل، نمن جي هئس ڇانو ۾ پليل،
ماڻهو هئا سي ماکيون مصريون، ٻوليندي هئي بلبل ڪوئل.
جنڪشن جو هو جوش جلالي، سنڌو جي به سدائين اٿل،
ٿي نوري جي قبر ياد ڪري، آهي جو ڪو داد ڪري.
هئا عارب شاه جهڙا انسان هتي، امر محبت جو آستان هتي،
محمد فقير ۽ مور هتي، هئا نانگن جا نشان هتي.
غلام قادر ۽ امام علي، ماسٽر چندر ۽ گوبند مالهي،
ويا ملڪان ملڪ مشهور ڪري، آهي جو ڪو داد ڪري.
قاضي جو احسان مونتي ، علم وڌائي ڪيائين عام هتي،
ڏکن ۾ رهي ڪري ويو سکيو سڀني کي.
دنيا ۾ هتان جو ڪامورو اڄ ناز ڪري،
دل عبدالله کي ياد ڪري پئي آهون ڀري، آهي جو ڪو داد ڪري.
ٿيون سوڙهيون گهٽيون، ڀڳل ناليون، ٻڏل محلا پاڻي جا تلاءَ،
نه رهي گرڊ نه رهيو جنڪشن نه رهي محبت نه محبتن جا ميلا.
قبضي خورن جو آزار مونسان، ٻيو آهن موالين جا ميلا،
ٿيو نوجوان نابوت نشي ۽ جوا جي ڪري آهي جو ڪو داد ڪري.
نوجوان ٿا نيٽ تي مونکي ياد ڪن، عرض انهن کي مون لاءِ ڪجهه ڪم به ڪن
کنيون پنو پين ’ملوڪ مستوئيءَ‘ پارا شعر لکن،
ڊاڪٽر امداد ۽ رضا قاضي ٿا منهنجا ڳوڙها اگهن.
ڦٽ مون ۾ اٿو تازا ڀل مون ۾ گيس ٻري، آهي جو ڪو داد ڪري.
[b](مارچ 07، 2011 جي شام، علي ڪمپيوٽرس سينٽر تي سائين ملوڪ مستوئي صاحب شاعري ٻڌائي جيڪا لکي ورتم)
[/b]