خدا جو ڇڏي در، پني جيڪو در در اهو دربدر ٿيو نه هيڏي نه هوڏي
جو کائي ۽ پيئي مڃي ڪونه ٿورو، ته سو بي قدر ٿيو نه هيڏي نه هوڏي
ڪنڊي، ڪرڙ کي ٿو جهڪي چاهه منجهان وڃي پير جي در تي باسون ٿو باسي،
ڪري بت پرستي قبر کي چمي ٿو ۽ پوڄي پٿر ٿيو نه هيڏي نه هوڏي
نه ڪلمي ڪلام، خدا کي ٿو ڄاڻي رڳو پيٽ لئه دين ۾ ٿو دخل ڏئي،
نه سنت کي سمجهي نه بدعت کي سمجهي اصل بي خبر ٿيو نه هيڏي نه هوڏي
ولين جي در تي تماشو ڪري ٿو نياڻيون وٺي ٿو نچائي نڀاڳو،
تقدس ولايت جو پرزا ڪري ٿو ته سو ڪم نظر ٿيو نه هيڏي نه هوڏي
ڪڏهن هيڪڙائي ٻيائي بڻي آ؟ ڪٿي ” قل هو الله“ مٽجي سگهيو آ،
جو توحيد سمجهي مخالف رهي ٿو ڪنو شوم شر ٿيو نه هيڏي نه هوڏي
خدا پاڪ بخشي ٿو روزي سڀن ئي، هو ڀانئي ٿو غيرن جي آهي ڪمائي،
اها ذهنيت سوچ بلڪل غلط آ، اهو معتبر ٿيو نه هيڏي نه هوڏي
جو مرڪز آ سجدن جو باري تعاليٰ، انهي در تي جهڪجي اي ”جوهر بروهي“،
انهيءَ در تان ملندو وڏو ڏاڻ ڏاها، ڇڏيو جنهن هي در ٿيو نه هيڏي نه هوڏي