نبي مڪرم، مٺو معظم، رسول اڪرم حبيب سائين،
هي ماهه انور، سخا جو سرور ٿيو اسان کي نصيب سائين.
جتي نه پهتا خليل، موسيٰ ۽ شيث، آدم ۽ نوح، عيسيٰ،
اتي خدا جي عنايتن سان ڪيو سفر هي عجيب سائين.
حشر جي ميدان منجهه هوندي، زبان ”نفسي“ نبي، ولي جي،
اتي ڪِنن، ڪوجهڙن جي هوندو قريب تر کان قريب سائين.
هي ٽيهه سيپارا شان وارا هي ڪيميا ۽ شفا به آهي،
جو دردمندن جي لاءِ بي شڪ هي نسخو آندو طبيب سائين.
هٿن ۾”الحمد“ وارو جهنڊو شفاعتن جو نشان بڻجي،
مقام محمود وٽ وڃي ۽ خطاب ڪندو خطيب سائين.
ثمر نه ساٿي، عمل نه آهي سُجهي ٿي آڏو حشر جي سختي،
آ جهول خالي ۽ آهه بلڪل ”بروهي جوهر“ غريب سائين.