بطحا ۾ نور
انسانيت به آهه اطاعت رسول جي.
جهوليءَ ۾ چنڊ جُهليو،
شاخن ۾ گل ٽڙن ٿا،
حبشي بلال، بوذر،
قرآن اڄ پڙهن ٿا.
هيڏي جهان ۾ بس،
احمد شفيع آهي،
بيشڪ هي ڏيهه سارو،
ان جو مطيع آهي.
جڳ ۾ به ڳائجي ٿي همت رسول جي،
انسانيت به آهه اطاعت رسول جي.
پوءِ بدن تان گهوريان،
عنبر عطر به هر هر،
درگاهه مصطفيٰ کان،
وڌ ڪونه آهه ٻيو در.
نعت حبيب ڳايان!
ايڏي مجال ڪاٿي!
لائق حبيب عربي!
مون وٽ خيال ڪاٿي!
شعر و غزل کان اعليٰ سيرت رسول جي،
انسانيت به آهه اطاعت رسول جي.
موسيٰ صدا ڪئي هئي،
سينا تي ” رب ارني“،
آيو جواب، موسيٰ،
هي اک ڏسي نه سگهندي.
ليڪن حبيب عربي،
سوار براق بڻجي،
”خوش آمديد“ جنهن جي،
عرش عظيم تي ٿي.
لوح و قلم کان زياده عزت رسول جي،
انسانيت به آهه اطاعت رسول جي.
نور سحر کان زياده،
حسن جمال ان جو،
قرآن ۾ چٽيل آ،
شرف و ڪمال ان جو.
سو مصطفيٰ محمد،
لڄپال دوجهان آ،
بدڪار ڪوجهڙن تي،
هر حال مهربان آ.
ڪيڏي عجيب آهي رحمت رسول جي،
انسانيت به آهه اطاعت رسول جي.
تارن ۾ نور ان جو،
گل ۾ آ بوءِ ان جي،
پرنور رحمتن کان،
ڀرپور جُوءِ ان جي،
معراج رات عرش به،
ان جا قدم چميا ٿي،
جبريل ساٿ ڏي ها،
پر پَرَ سندس سڙيا ٿي.
آ عقل کان زياده حيثيت رسول جي،
انسانيت به آهه اطاعت رسول جي.
چوطرف ڪفر پنهنجا،
ڪارا ڪڪر پکيڙيا،
ڪعبي ۾ لات، عزيٰ،
صدين کان بت سهيڙيا.
بطحا ۾ نور بڻجي،
جڏهين رسول آيو،
چانڊاڻ چوطرف ٿي،
رسمن به سر جهڪايو.
هر ڪنهن مڃي ڇڏي آ، حشمت رسول جي،
انسانيت به آهه اطاعت رسول جي.
ڇا هٿ مسيح وارو،
ڇا لٺ ڪليم واري،
ڇا نوح جو سفينو،
يونس جي رات ڪاري.
هر مهل ۾ سهائو،
محبوب ڪبريا جو،
يارو! اڃان به ان کان،
وڌ شان مصطفيٰ جو.
غيرن تي مهرباني عادت رسول جي،
انسانيت به آهه اطاعت رسول جي.
بادِ صبا ۾ آهي،
نالو به مصطفيٰ جو،
گل کان وڌيڪ نازڪ،
انداز دلربا جو.
پنهنجا ته خير پر هت،
دشمن به رڱجي ويا،
درٻار ۾ جو پهتا،
پيالا وفا جا پي ويا.
هر ڪنهن جي لاءِ شفقت رسول جي،
انسانيت به آهه اطاعت رسول جي.
ڪيڏا ڪنا ۽ ڪوجها،
يا عيبدار آهيون،
امت جي فهرست ۾،
ان وٽ شمار آهيون.
بادِ صبا تون چئجان،
سنڌ ۾ غلام تنهنجو،
”جوهر بروهي“ پڙهندو،
آهي سلام تنهنجو.
مرندي گهڙي هجي شل چاهت رسول جي،
انسانيت به آهه اطاعت رسول جي.