نٽهڻ ويلي ڇانوَ ڇپر ٿي آيو آ،
ساوڻ مند ۾ وس پهر ٿي آيو آ.
چيٽ جي چنڊ کي چانڊوڪيون جنهن ارپيون هن،
بر ۾ بهاري لاءِ ڪڪر ٿي آيو آ.
پهرين نظر سان تاسارن جي تاس لٿي،
جڳ واسين لئه مهر اثر ٿي آيو آ.
جيءَ جڙي پيا، وستي وستي رنگ رتا،
علم ته ڇا پر پاڻ اکر ٿي آيو آ.
صبح ٽڙيا ۽ نور جون باکون اڀري پيون،
سونهن نگر ۾ڻ ساهه ثمر ٿي آيو آ.
ساکي جنهن جي شان جو آهه ڪلام خدا،
ازلي ناه، پوءِ به امر ٿي آيو آ.
”جوهر“ منهنجي جيءَ جياپي لاءِ اجهو،
مدني سائين وٽ وکر ٿي آيو آ.