وسيلو جهانن جو قرآن آ،
ڪلام خدا جو وڏو شان آ.
اجهو فيض، برڪت، بشارت، ڪرم آ،
مٽيو منهن ته ثابت انهي تي جرم آ،
هي چيلنج آ ” هاتو برهانڪم“ آ،
صدين کان ٻڌو لوڪ اعلان آ.
سندس لفظ لائق بڻائن ٿا غازي،
ٿيا گهور افريقي، هندي، حجازي،
پڙهي جن پروريو، کٽي، آهه بازي،
۽ قرآن صدقي سندس مان آ.
مقرر ۽ عالم، ولي ٿيا الاهي،
ڪي صديق، فاروق جهڙا سپاهي،
انهي ذڪر جو آهه الله واهي،
سندس هر اکر منجهه عرفان آ.
تصوف، شريعت جو مرڪز اهو آ،
۽ حڪمت، حقيقت جو مرڪز اهو آ،
وفا ۽ طريقت جو مرڪز اهو آ،
هو ”الفاتحه“ ”طٰہٰ“ ”رحمان“ آ.
نوازي ٿو هو نينهن پهرين نظر ۾،
۽ دل ڪاري، ٿي صاف ان جي اثر ۾،
سڄو جڳ پڙهي پيو ٿو هر هڪ پهر ۾،
۽ هر حرف جڳ لاءِ احسان آ.
جُڙيون جوڙ قرآن سان ڪائناتون،
سندس فيض مان ماڻهو پائي ٿو ڏاتيون،
ته راتيون به ڄڻ شب قدر واريون راتيون،
هي شهڪار اڻ مٽ نمايان آ.
جهليو جڳ مٿان رحمتن وارو سايو،
اکر ابتدا منجهه ”اقراء“ جو آيو،
اي ”جوهر بروهي“ پڙهي ۽ پرايو،
محمد مٺي جو هي فرمان آ.