الله گهرائي ها هڪ وار مديني ڏي،
تخليق جو سرجي ٿو سينگار مديني ڏي.
اکين به رنو رت آ، ۽ روح نست آهي،
جٿ سونهن سنورجي ٿي ات گهور جڳت آهي،
هر قرب جو پلجي ٿو وهنوار مديني ڏي.
هر آس سوالي آ، ۽ جهول به خالي آ،
محبوب محمد جي شفقت به نرالي آ،
۽ مهر ڪرم جا ٿيا آثار مديني ڏي.
سک ساهه پساهن جو، هو ڏيهه آ ڏاهن جو،
ماري ٿو پيو مونکي احساس گناهن جو،
دائم ٿا وسن دم دم انوار مديني ڏي.
خوشبو آ فضائن ۾ اقرار هوائن ۾،
سچائي ڪري پيدا، تاثير دعائن ۾،
اُتساهه اڀارن ٿا ويچار مديني ڏي.
الله ٿيو واهي، لک لوڪ به آ راهي،
تن منجهه به هڪ ”جوهر“ جنهن آس اها چاهي،
آ تات طلب دل جي تِک تار مديني ڏي.