خلفاءِ راشدين
صديق اڪبر، صديق اڪبر.
ماڻهو نرالو، حق جو حوالو،
شفقت جو ساگر صديق اڪبر.
هو سر تريءَ تي، گهوريو نبي تي،
سامان ۽ گهر، صديق اڪبر
شهر، حضر ۾ ، توڙي سفر ۾،
حاضر هو اڪثر، صديق اڪبر.
محنت ڪمائي، پاتي ڀلائي،
امت جو رهبر صديق اڪبر.
مدني سان نسبت، هن سان عقيدت،
سانڍي ٿو ”جوهر“، صديق اڪبر.
(2)
مدني جو همدم، فاروق اعظم،
فاروق اعظم، فاروق اعظم.
ماڻهو دلاور، ڪافي بهادر،
هو حال محرم فاروق اعظم.
حق جو حامي، جڳ ڪئي سلامي،
ساوڻ جو آگم، فاروق اعظم.
مدني سان ناتو، فاروق پاتو،
شاهد آ عالم، فاروق اعظم.
قرآن آيو، جئن هن جو رايو،
ماڻهو مڪرم، فاروق اعظم.
ڳائي ٿو هر هر، تعريف ” جوهر“،
وسري نه هڪ دم، فاروق اعظم.
(3)
هر وقت ڳائين، عثمان سائين،
عثمان سائين، عثمان سائين،
ساٿي ڀلارو، رضوان وارو،
هر دور تائين عثمان سائين.
مدني جو نياڻو، ماڻهو نماڻو،
سِر گهر ڏنائين، عثمان سائين.
اسلام آڻي، توحيد ماڻي،
ڏک سک ڏٺائين، عثمان سائين.
صاحب سخا جو، مهرو وفا جو،
گهٽ ڪين ڀائين، عثمان سائين.
انسان ڪامل، اسلام سان دل،
”جوهر“ سدائين، عثمان سائين
(3)
عالم ولي آ، حضرت علي آ،
حضرت علي آ، حضرت علي آ.
مدني جو نياڻو، موتي جو داڻو،
سيرت ڀلي آ، حضرت علي آ.
اصحابي اعليٰ، ٿيو شان بالا،
عظمت ملي آ، حضرت علي آ.
گهر هڪ جا ڀاتي، اصحاب ساٿي،
الفت دلي آ، حضرت علي آ.
حق سچ وارو، ماڻهو پيارو،
مرڪي ڪَلي آ، حضرت علي آ.
سچائي جو در، مون به اي ”جوهر“،
ورتي ڳلي آ، حضرت علي آ.
مان غلام حبيب جي يارن جو،
آهيان دوست دلي دلدارن جو.
سڄي امت لئه جيڪو دلبر آ،
ابوبڪر وفا جو پيڪر آ،
ٿيو پاڻ پهاڙ قرارن جو.
جا ڳالهه سڄڻ فاروق چئي،
قرآن سندس تائيد ڪئي،
اهو ماهر آيت پارن جو.
هئي ملڪ عرب ۾ ڀيڄ ڀني،
ٿيو مهر جو در عثمان غني،
محبوب مٺو دل وارن جو.
جيڪو سڏجي جڳ ۾ شير خدا،
سو سائين علي آ، شان وفا،
سو باني علمي ادارن جو.
ٻيا جيڪي صحابه مدني جا،
هر هڪ تي راضي آهه خدا،
هي عقيدو ”جوهر“ پارن جو.