حرم
اي پاڪ حرم! رحمت ٿي وَسي تنهنجي اوچي اوچي منارن تي.
هي شهر امن جو شهر ڀلو اقرء جو هتي آغاز ٿيو،
صدين کان وٺي خوشبو ٿي وسي پئي ثور، حرا جي غارن تي.
هت ڄائو نبي جو ڄام بڻيو ۽ چنڊ جبل جي سام بڻيو،
مزدلفو! مِنيٰ عرفات عجب! ڪن مهر پيا سڪ وارن سان.
ٿيو ”بلد امين“ خليلي دعا، هت بيت عتيق، شفيق به آ،
تنعيم جي مسجد شاهد آ، آ عائشه اتم هزارن ۾.
صديق جو گهر، فاروق جو گهر، عثمان، علي جو پاڪ شهر،
احساس اجاگر اهڙا ٿيا، ٿيا شوق سوين شهڪارن تان.
ڪعبي جو غسل اڄ مون به ڏٺو، ڄڻ کير چکيم ماکي کان مٺو،
ذوالحج جي پهرين ڏينهن ڏٺي، دل گهور گهڙي ۽ وارن تي.
امداد به سائين رفيق به اچ اي مرسل دين، شفيق به اچ،
آ دين هتي دنيا به هتي، ٿيا قرب الاهي قرارن تي.
مان آهيان”جوهر بروهي“ پر ، رب مهر ڪري هي پسايو در،
مان گهوريان ميهڙ ملڪ سڄو، هن شهر جي در ديوارن تي.
(2 ذي الحجه 1416هه مطابق 1996ع جي ڏينهن نماز ظهر کان ٿورو اڳ حرم ۾ لکيو ويو)