چؤسٽا
سڪل صابڻ، کنڊ ڪلو، هڪ لپ اٽو، جلاد!
حيف اسان تي آھہ، “بيوس” تو کي اٿئون چونڊيو،
تنھن ڪري مقدر ۾ آھن، لڙڪ، آھون ۽ فرياد.
دنيا جا انسان ڏسو، ڪيئن سنڌ کي ٻوڙيو ويو آھي،
رئيسن جي باغن جو پاڻي، ڳوٺن ڏي موڙيو ويو آھي،
هيءُ ھيڏو بحر ڪٿان آيو، جنھن ملڪ اجاڙي رکيو آ،
شاخن ۽ واهن کي “بيوس”، هٿ سان ٽوڙيو ويو آھي.
او وڏيرا خيال ڪر ڪجه، ڳوٺ ٻوڙين ٿو پيو،
پنھنجي باغن وارو پاڻي سو بہ موڙين ٿو پيو،
هي سڀئي مظلوم “بيوس”، اڌ مئا آھن اڳ ئي،
ڇو ڀلا هڏڙن مٿان ايئن ماس روڙين ٿو پيو.
پاڻي، پاڻي آ رڳو، ٿيا ڳوٺ شھر برباد،
اڳي ٻڌو ڪونہ ڪو، ظلم ستم بيداد،
ظالمن سنڌڙيءَ کي، هٿ وٺي آ ٻوڙيو،
دعا ڪريو ٻيھار “بيوس”، شل ٿئي آباد.
ماروئڙا مجبور ٿيا، هيءُ درد بنا دارون،
ڪئمپن ۾ ڪڙھي ويا، هانءُ جگر ڦارون،
روئن “بيوس” رت ڦڙا، لڙڪن جون لارون،
ٻڌو ٻاڪارون، دانھون ٻوڙيل ديس جون.
وڏو مينھن وسي پيو، هيءَ جانب سندي جوڙ،
پر ويرين ورائي ڪيو، سڀ ڳوٺن پاسي ڇوڙ،
تنھن جي ڪري ٿي پئي، هت “بيوس” ٻوڙان ٻوڙ،
هت جعفر، صادق، کوڙ، سنڌڙي سورن ۾ سدا.
منھنجا مولا، منھنجا آقا، منھنجا سائين، رحم ڪر،
حال “بيوس” جو آ هيڻو، ڪو قرب ڪامل ڪرم ڪر،
جهوپڙيون جن جون جهريل، گهر سندن آھن ڪچا،
ڪر انھن تي ٻاجهہ پنھنجي، مينھن هاڻي ختم ڪر.
ٻاجهہ وارا! ٻاجهہ ڪر، برسات رڪجي ئي نہ ٿي،
ٻيون مسلسل ڏينھن آ، ٻي رات رڪجي ئي نہ ٿي،
ٻيانوي کان بي آ “بيوس”، ڪم گهڻو! شل رحم ٿئي،
مسڪينڙن جا ھن ڏکيا حالات، رڪجي ئي نہ ٿي.
يا خدا! تون ئي وسيلو، سھپ ڪنھن ۾ ڪين اٿئي،
گهر ڪچا، جهوپا جهريل، ڏاڍا اهي غمگين اٿئي،
پيا پسن ٿا مينھن ۾، آڪاش جو ئي بس اجهو،
رحم! مولا رحم ٿئي! “بيوس” سڀئي مسڪين اٿئي.
****