مولا سائين رحم ڪجانءِ، هي سھڻ نہ جھڙا سور،
ٻنيون ٻارا، ڄڻ ڪي ڍنڍون، پاڻيءَ سان ڀرپور.
ونئڻ بہ ويا ۽ تر بہ سڪي ويا، پاڻي ٿي ويا خواب،
گهر ويا ۽ گهاٽ ويا، ٿا گهائين بڇڙيءَ بک جا گهور.
بيشڪ رحمت آھي هيءَ برسات مگر مان ڇا ڪريان؟
انڌن ٻوڙن جي آ هٿ ۾، منھنجي قسمت جو نہ قصور.
ڪيئن نہ روئان، ڪيئن نہ تڙپان، لڙڪ لڪايان ڪيئن؟
هيل بہ پنهجا خواب نہ پورا، ٿي ويا سارا چڪنا چور.
قرض کنيو هو هيل بہ ڏاڍو، بيماريءَ جي حالت ۾،
وياج بہ ان تي چڙهندو ويو آ، موٽايان ڪيئن مور.
“بيوس” آخر ڪيسيتائين، ڪئمپن ۾ ۽ بي گهر هوندس،
گرنھہ ملي تہ بہ پينونءَ وانگر، ناهي هيءُ منظور.