جيئري ڪنھن بہ نہ سار لڌي، مرنداسين قل پڙھڻ ايندا،
وڏي بار جي هيٺان هونداسين، قبرن تي گلڙا ڇٽڻ ايندا.
سڀ چوندا ماڻھو پيارو هو، هن سڀني کي ئي پيار ڏنو،
واڳونءَ جا ڳوڙھا ڳاڙيندي، ڪوڙ پچيءَ جو روئڻ ايندا.
رئيس وڏو رئندي چوندو، هو منھنجو سچڙو عاشق هو،
وري ان جي پويان ڏھہ ڏھہ واٺا، جيئي، جيئي ڪرڻ ايندا.
ڪوئي بہ ائين نا چوندو تہ، رئيس تہ هٿ سان مارايو،
رئيس ئي ڳوٺ کي ٻوڙايو پر،کيس ئي ٻانھون ٻڌڻ ايندا.
هي “بيوس” ماڻھو ويچارا، بس جيئي جيئي لاءِ ڄمن ٿا،
رئيسن لاءِ ئي ٻارڻ بڻجي، صبح ۽ سانجهي ٻرڻ ايندا.