گهر ٻڏل، چهرو لٿل، حال هيڻو، ٺُپ اداسي آھيان،
ادا! مان حڪمرانيءَ جو ستايل، سنڌ واسي آھيان.
ڪونہ هو پاڻي جڏھن، مون کي سُڪايو ويو مٺا،
رونبي کان ئي اڳ منھنجو، ٻيجو پٽايو ويو مٺا،
منھنجي ٻنڙيءَ کي ئي بس، بنجر بڻايو ويو مٺا،
ڪا ڪڇڻ جي سگهہ نہ آ، اهڙو ويو ڦاسي آھيان،
ادا مان حڪمرانيءَ جو ستايل، سنڌ واسي آھيان.
پئي گهڻي برسات وئي، پاڻي بہ تارئون تار ٿيو،
پوءِ تہ مون مسڪين جي، نازل مٿئون آزار ٿيو،
منھنجي ٻوڙڻ جي پٺيان، هر هڪ وڏيرو تيار ٿيو،
ان سبب جي ئي ڪري، مان ٿيو نراسي آھيان،
ادا مان حڪمرانيءَ جو ستايل، سنڌ واسي آھيان.
ڇو ڀلا منھنجي پٺيان ئي، هر ڪا هيبت ٿي اچي،
رئيس وڏي جو فصل، هر ڪنھن مصيبت کان بچي
باغ، باغيچا جتي پيو، هر قسم جو رنگ رچي،
منھنجو مقدر ئي ڦٽل ڄڻ، ڪو نرڳ واسي آھيان،
ادا مان حڪمرانيءَ جو ستايل، سنڌ واسي آھيان.
سال ٿي ويا آھن او ڀائو، ڪا خوشي ناهي ڏٺي،
هر طرف کان نفسا نفسي، ئي فقط آھي ڏٺي،
پيو ڦران “بيوس” لڳو ۽ زهر ٿي وئي زندگي،
سنڌ، سچ ۽ سونھن جو، مان پوءِ بہ پياسي آھيان،
ادا مان حڪمرانيءَ جو ستايل، سنڌ واسي آھيان.