سنڌ جا سائين، ايئن سدائين رئندا رهندئو ڪيسيتائين؟
بي گهر بڻجي ڪئمپن ۾ ايئن رلندا رهندئو ڪيسيتائين؟
ڪيسيتائين ٻين جي هٿ ڏي ايئن تڪيندا رهندئو پيارا،
سورن ۾ ايئن تڙپڻ سان گڏ، جلندا رهندئو ڪيسيتائين؟
آپڻي گهوٽ تہ نشا ٿيوئي، ھيءُ پھاڪو ڪونہ ٻڌو اٿو،
ٻين جي ماريل کائي کائي پلندا رهندئو ڪيسيتائين؟
اٿو تہ گڏجي ڏک جي ماريل سنڌ جي گڏجي سار لھون،
سانگيئڙن کي سورن سھندي ڏسندا رهندئو ڪيسيتائين؟
ڌرتيءَ جا سڀ وارث گڏجو پنج ڪروڙ ڪي ٿورا ناھن،
هٿ ۾ ھٿ ڏئي ٻاهر نڪرو ڊڄندا رهندئو ڪيسيتائين؟
هڪٻئي پويان وک وک کڻندي، منزل ماڻي وٺبي آھي،
ڌارين پويان ڀٽڪي ڀٽڪي رڙھندا رهندئو ڪيسيتائين؟
ڇا ٿي پيو جي مينھن وٺو آ، سو بہ تہ پنھنجي لاءِ ڀلو آ،
پاڻي نيٺ تہ نڪري ويندو، ٻڏندا رهندئو ڪيسيتائين.
پاڻي آخر پاڻي آھي، پنھنجو ازلي رستو وٺندو،
ٻين ڏي ٽوڙي، گهرڙا ٻوڙي، ڪڍندا رهندئو ڪيسيتائين.
مستقبل خوشحال اسان جو “بيوس” همت، مڙسي ڪريو،
محنت سان گڏ ايڪو ڌاريو، وڙھندا رهندئو ڪيسيتائين.