شاعري

دانھون ٻوڙيل ديس جون

”بيوس“ بخش علي چانڊيو ھڪ حساس شاعر، استاد ۽ سماجي ڪارڪن آھي. سنڌ ۾ جولاءِ ۽ آگسٽ 2022ع جي غير معمولي برساتن ۽ ٻوڏ جي تباهيءَ جتي لکين ماڻھن کي معاشي بدحالي، ڪيمپن ۾ لاوارثي ۽ دربدريءَ جي وَر ڪيو، اتي بدانتظامي، اقربا پروري، ڪرپشن ۽ واڳ ڌڻين جي بي حسيءَ وڏي انساني الميي کي جنم ڏنو. ان صورتحال ۾ ”بيوس“ بخش علي چانڊيي جي قلم مان هي سٽون سرجي نڪتيون، جيڪي ڪتابي صورت ۾ اوهان جي آڏو آهن. هُن ساڃاهوند ۽ سماجي ڪارڪن جي حيثيت سان ان سموري لڏپلاڻ، ڪيمپن جي وهنوار ۽ امدادي ورڇ سميت مڙني مامرن کي ويجهڙائيءَ کان ڏٺو ۽ انھن سڀني پيڙائن ۽ ڀوڳنائن کي محسوس ڪيو ۽ ان کي پنھنجي شاعريءَ ۾ قلمبند ڪيو آهي. 

Title Cover of book دانھون ٻوڙيل ديس جون

سنڌ جا سائين، ايئن سدائين رئندا رهندئو ڪيسيتائين؟

سنڌ جا سائين، ايئن سدائين رئندا رهندئو ڪيسيتائين؟
بي گهر بڻجي ڪئمپن ۾ ايئن رلندا رهندئو ڪيسيتائين؟

ڪيسيتائين ٻين جي هٿ ڏي ايئن تڪيندا رهندئو پيارا،
سورن ۾ ايئن تڙپڻ سان گڏ، جلندا رهندئو ڪيسيتائين؟

آپڻي گهوٽ تہ نشا ٿيوئي، ھيءُ پھاڪو ڪونہ ٻڌو اٿو،
ٻين جي ماريل کائي کائي پلندا رهندئو ڪيسيتائين؟

اٿو تہ گڏجي ڏک جي ماريل سنڌ جي گڏجي سار لھون،
سانگيئڙن کي سورن سھندي ڏسندا رهندئو ڪيسيتائين؟

ڌرتيءَ جا سڀ وارث گڏجو پنج ڪروڙ ڪي ٿورا ناھن،
هٿ ۾ ھٿ ڏئي ٻاهر نڪرو ڊڄندا رهندئو ڪيسيتائين؟

هڪٻئي پويان وک وک کڻندي، منزل ماڻي وٺبي آھي،
ڌارين پويان ڀٽڪي ڀٽڪي رڙھندا رهندئو ڪيسيتائين؟

ڇا ٿي پيو جي مينھن وٺو آ، سو بہ تہ پنھنجي لاءِ ڀلو آ،
پاڻي نيٺ تہ نڪري ويندو، ٻڏندا رهندئو ڪيسيتائين.

پاڻي آخر پاڻي آھي، پنھنجو ازلي رستو وٺندو،
ٻين ڏي ٽوڙي، گهرڙا ٻوڙي، ڪڍندا رهندئو ڪيسيتائين.

مستقبل خوشحال اسان جو “بيوس” همت، مڙسي ڪريو،
محنت سان گڏ ايڪو ڌاريو، وڙھندا رهندئو ڪيسيتائين.