اسان گهر تہ سھائي ويٺاسين، آڳر مان پاڻي ڪڍرايو،
هن موسم جيئڻ زهر ڪيو آ، ڪيڏن کي آهي لڏرايو.
هن مينھن ۾ ئي ڪوٽ ڪريو، ۽ ڀتيون آھن يار جڏيون،
هنڌ ھنڌ تان ٿي پيا ڏار وڏا، رهڻ جي لائق ڪين بچيون،
اڌ ساھہ ڪڍيو آ خوف ادا، گهر گهاٽ اسان کي ڇڏرايو.
افسوس وڏو آ گهرڙي جو، آڳر ئي بچي ها پوءِ بہ چڱو،
کٽ اونڌيءَ جي ان آڳر تي، ڇانو ڪجي ها پوءِ بہ چڱو،
ليڪن آھي قسمت اهڙي ڦٽي، ان ڀاڳ ٿڏو ئي پٽرايو.
هن ڪئمپ ۾ مشڪل آھہ رهڻ، چاهيون ٿا واپس ورڻ،
ھر روز هتي جي زندگي ۾، ڄڻ زهر نسورو آھي پيئڻ،
هڪ ساعت بي نہ رهنداسين، پر پاڻي گهر مان گهٽرايو.
هڪ ڏينھن جي “بيوس” ڳالھہ نہ آ، ايئن سدائين ٿيندو آ،
هت ڏاڍو جيڪو هوندو آ، سو ٻين کي پيو ٻوڙيندو آ،
اسان پاڻي لوڙهيو ڍوري ۾، پر رئيسن زور تي ٻڌرايو.