روڊ نہ ڪوئي رستو ملي ٿو، کوڙ رلي ويا راهن ۾،
جيڏانھن تيڏانھن ڪٽ لڳي ويا، سنڌ سموري دانھن ۾.
جيڪي جت هئا، سي اتي ئي قابو ٿي ۽ ڪٽجي ويا،
بک ۽ اڃ تي ڦاٿل ماڻھو، تڙپن موت جي ٻانھن ۾.
قومي رستو ڪوئي تہ کولي، مجبورن جي سار لھو،
موٽر وي جا ڪاڏي ويا، ڪھڙين سي بہ صلاحن ۾.
هوڏانھن هو مھراڻ بہ سارو، ڪٽيل آھي ڪنبن وارو،
پاڻي ان تي ائين هلي ٿو، وهندو آھي جيئن واهن ۾.
هينئن چون پيا روڊ ٽٽل آ، موري کان مٽيارين تائين،
پوري پاڪستان جي ٽرئفڪ، رليل ريھن، دانھن ۾.
سيوهڻ، دادو، ڀانن وارا، هڪ ٻئي کان ٿيا الڳ ويچارا،
ميھڙ وانگر لوڙين ويٺا، اڻ ڄاتل، ڪن تہ گناهن ۾.
ڦل شھر کان اچن پيا سارا، ڏسجن ٿا سڀ يار ڏکارا،
“بيوس” چئي شل هجن سمورا، رب سائينءَ جي پناهن ۾.