اهي خيما کپائين ٿو، خدا جو قھر ڪو پوندءِ،
اڙي! مردار کائين ٿو، خدا جو قھر ڪو پوندءِ.
ڏسي دنيا پئي ساري، لُچا ايمان پيو ٻوڙين،
امڙ سنڌ کي لڄائين ٿو، خدا جو قھر ڪو پوندءِ.
پڌر تي ٻار ۽ ٻڍڙا، اجهو جن جو بچيو ناهي،
پاڇي لئہ سڪائين ٿو، خدا جو قھر ڪو پوندءِ.
مرن پيا مينھن جا ماريل، اهي ڪاڏي ڀلا ويندا،
ڀري ٽراليون لڪائين ٿو، خدا جو قھر ڪو پوندءِ.
اهي راشن ڪٽا توڙي، مليل ٽينٽ ڪيئه ڪاڏي،
چنڊا! دوزخ وهائين ٿو، خدا جو قھر ڪو پوندءِ.
سڀئي مجبور ۽ “بيوس” پڇڻ جو حق رکن ٿا پيا،
پڇاڻي کان نٽائين ٿو، خدا جو قھر ڪو پوندءِ.