سيوهڻ، دادو، جوهيءَ وارا، آھن سي سڀ پيارا ماڻھو،
پنج يوسيون بہ تہ پنھنجون آھن، پنهجا مٺڙا سارا ماڻھو.
منڇر کان جو ڪٽ ڏنو اٿن، ڪيسيتائين ويندو الائي،
پاڻي پنھنجو رستو وٺندو، دنگ تہ ڪاٿي ٿيندو الائي،
هيڏو بحر آ کٽندي، کٽندي، ڇاڇا هو ٻوڙيندو الائي،
مسڪينن جا گهر بہ هوندا، لڙھندا ڪي لھوارا ماڻھو.
پنج يوسيون ٿوريون تہ نہ آهن، جيڪي ملياميٽ ڪندو،
ساريون، ونئڻ، ڪمند پڻ ھوندا، جيڪي اندر پيٽ ڪندو،
ڪڏھن سڪندو ڪل نہ آھي، ظاهر ڪڏھن ٻيٽ ڪندو،
برباديءَ جي رستي جا ڪيئي، راهي ٿيا ويچارا ماڻھو.
ٻوڙيو ٿا جي هٿ سان تن جي، سار بہ لھجو دلبر سائين،
ساري سنڌ جا ٻوڏ سٽيل ٿا، دانھون ڪن پيا هيسيتائين،
آخر سبز ستابي سنڌ سان، هي ويڌن رهندي ڪيسيتائين،
جلد بحالي ۽ مدد گهرن پيا، بي گهر ۽ بي سھارا ماڻھو.
جوهيءَ وارن ٻيهر پنھنجي، مڙسيءَ کي ورجايو آھي،
رنگ بند کي مضبوط ڪندي ۽ پنھنجو پاڻ ملھايو آھي،
“بيوس” تن جي عظمت کي، مون شعرن ۾ پئي ڳايو آھي،
شال هجن آباد سي، مڙسي ۽ همت ۾ بہ سگهارا ماڻھو.