عذابن ۾ سنڌ جي آ حالت نرالي،
ٿاڦيل سمورا سي موڙهل، موالي،
ندورا، نڀاڳا، ڇسا سڀ حوالي،
چون ڀان وارا ڪريو شھر خالي.
سڄي سنڌ ھٿ ساڻ ٻوڙين پيا،
بندن کي بہ ڪٽ ڏئي ٽوڙين پيا،
ٻڌايو تہ مسڪين ڪاڏي وڃن،
ڀلا ڪيترو سھن جاني ۽ مالي،
عذابن ۾ سنڌ جي آ حالت نرالي.
اچانڪ چون ٿا اٿو جلد نڪرو،
ڇڏڻ گهر پنھنجو ايڏو ناھہ سٿرو،
هي سامان اڇلي رڳو سر بچايو،
ڪجان خير هاڻي وسيلا ۽ والي،
عذابن ۾ سنڌ جي آ حالت نرالي.
سڀن جو اچي ساھہ مٺ ۾ ويو آ،
کُپي ڪو وڏو ڪان پٺ ۾ ويو آ،
ليڊر اسان جا سڄڻ ڪونہ ٿيندا،
اسين آهيون آقا سندءِ در سوالي،
عذابن ۾ سنڌ جي آ حالت نرالي.
سڄي سنڌ ٻوڙي اهي دم پٽيندا،
وتن پيا واهن جا، ڪپر ڪٽيندا،
سڀئي رات جاڳي ۽ پھرا ڏين پيا،
اچي دؤر ويو آھي، يارو دجالي،
عذابن ۾ سنڌ جي آ حالت نرالي.
نوشھرو، ڦل يا ڀريا ۽ ڪنڊيارو،
وڏي خوف ۾ سڀ اونداھہ انڌارو،
چون ٿا تہ ڪئنال کي ڪٽ ڏيندا،
آڻي ڏيندا “بيوس”، بک ۽ بدحالي،
عذابن ۾ سنڌ جي آ حالت نرالي.