او ڊاڪٽر ڏي ڪا اهڙي دوا، اٺ ڏينھن تہ بک ئي ڪين لڳي،
اسين جيسيتائين گهر نہ پڄون، ڪا گرمي لک ئي ڪين لڳي.
شل مولا پنھنجو ڪرم ڪري، تہ هي ٻوڏون پاڻي ختم ٿين،
نہ تہ وينداسين سڀ مفت مري، ڪو ڀائر اُخ ئي ڪين لڳي.
هن ڪئمپ ۾ ٽي سئو پڪ ٿيندا، يا تہ اڃا ڪجهہ وڌ ماڻھو،
پر ايترڙو ڀت مس ٿا ڏين، معصوم جي ڪُک ئي ڪين لڳي.
پاڻي بہ تہ چهرو آ ٻاڙو هتي، ڊپ ٿئي ٿو تہ بيماري نہ لڳي،
شل! اهڙو ڪر مضبوط خدا، تڪليف يا جُک ئي ڪين لڳي.
ٽن ڏينھن کان معصوم بکيا، امداد اسان کي ڪجهہ نہ ملي،
مجبورن ان کي منٿ ڪئي، جنھن سان ڪا نُک ئي ڪين لڳي.
او سائين هاڻي ڪرم ڪجان، شل ايئن مصيبت ڪانہ اچي،
ٿي پيا “بيوس” مجبور آهيون، هن ڏُک سان ڏُک ئي ڪين لڳي.