ڪڏھن راھہ ويندي ئي ماريا وڃون ٿا،
ڪڏھن محفلن مان ڌڪاريا وڃون ٿا.
ڪڏھن ٻوڏ ٻوڙي ۽ لوڙھي ڇڏي ٿي،
ڪڏھن ڪٽ ڏيئي ٻوڙي ماريا وڃون ٿا.
ڪڏھن مرغ بسمل جيان ٿا ڪسون،
۽ عذابن جي آڏر سان ڳاريا وڃون ٿا.
هميشہ نشاني تي آهيون اسان ئي،
ڪڏھن ٻوڙيا ڪڏھين تہ تاريا وڃون ٿا.
ڪڏھن آھي آتش نمرود اسان لئہ،
ڪڏھن برف بڻجي، پگهاريا وڃون ٿا.
جيئڻ آھي “بيوس” انوکو اسان جو،
مرڻ جي گهرون ٿا تہ جيئاريا وڃون ٿا.