تون ٻاجهارا شل ٻاجهہ ڪجان، منھنجو هيڻو حال صفا آھي.
برسات جي آفت ٻوڙي ڇڏيو، توريءَ ٻي واھہ نہ ڪا آھي.
ٽن ڏينھن کان آھي پيٽ بکيو، ڪنھن ڪين ڏنو آ ٽڪر رکو،
اڳ منھنجي سنڌ لک پال هئي، پر اهڙو هاڻي ڏڪر آ پيو،
ٿو ڀاءُ جي ڀر سان ڀاءُ مري، پر ان کي نہ ڪا پروا آھي.
اڳ ڊي سي، اي سي ايندا هئا، امداد ورهائي ويندا هئا،
ڏتڙيل جي مدد ٿي ويندي هئي، پاڻ ئي ڳولي لھندا هئا،
پر هاڻ تہ اهڙو ڪال پيو، ڪئي هرڪنھن خوب دغا آھي.
دنيا تہ چوي خوشحال اسين، سچ آ تہ صفا بدحال اسين،
برسات وسي ڀل چار گهڙيون، پر گپ چڪ ۾ بيحال اسين،
نيڪال بہ سارا بند هوندا، اهڙو ڪونہ ڪيو ڪو بچا آھي.
هت “بيوس” جهنگ جا اصول آھن، باقي ڳالھيون فضول آهن،
اختيار ڌڻي سڀ کائي وڃن، وڏا تن جا قصا منقول آھن،
ٿو ماڻھوءَ کي ماڻھو کائي، ڪو شرم نہ ڪوئي حيا آھي.