ڪنھن جي هيءَ نياڻي آھي، مانيءَ لاءِ ماندي ماندي،
شايد سوچي پئي تہ اسان لئہ، گاڏي واري آندي آندي.
ڊوڙون پائي ان جي پويان، من ئي من ۾ سوچيو هوندو،
بيھي مون کي ڀت ذرو ڏي، بک جي آھيان باندي باندي.
هيرايو ويو آھي پنڻ تي، پاڻ اصل کان پينو تہ ناهيون،
ٻين کي کارايو پئي اصلئون، اڄ ڇو پوري ناهي پاندي.
هيڻو جن هي حال ڪيو آ، پوءِ بہ تن کي پوڄيون ويٺا،
رئيس وڏي جي گاڏيءَ پويان، خلقت ساري واندي واندي.
ڪائي ٻاجهہ نہ گهرجي “بيوس”، پنھنجا حق گهرون ٿا هاڻي،
مس مس آھي قوم سموري، هيءَ سجاڳي آندي آندي.