ڌرتيءَ سان سڀ نينھن نباهيون، اچو تہ گڏجي سنڌ کي ٺاهيون،
ڪوٽ ظلم جا ٽوڙي ڊاهيون، اچو تہ گڏجي سنڌ کي ٺاهيون.
ڌرتيءَ تي ڪو ڊوھہ نہ سھبو، گندو، ڪوجهو ڏوھہ نہ سھبو،
هٿ جو کائي، پوءِ بہ ڀئونڪي، لوڀي، ٺوڳيو، ٺوھہ نہ سھبو،
پنھنجو پاڻي، ٻين ڏي لوڙهي، ڊوهي جو هيءُ ڊوھہ نہ سھبو،
خوشحاليءَ جو قاتل جيڪو، گڏجي ان جو گردن لاهيون،
اچو تہ گڏجي سنڌ کي ٺاهيون.
وقت اٿو! هيءُ منھنجا سائين، ٻين ڏي ڏسندئو ڪيسيتائين،
پنھنجي غيرت جي لئہ سوچيو، بي گهر رهندئو ڪيسيتائين،
نٽھڻ اس ۾ ٻچڙن سان گڏ، پچندئو، سڙندئو ڪيسيتائين،
ٻين تي ڀاڙي ڪجهہ بہ نہ ملندو، پاڻ ڀلا ڪي ٿورا ناهيون،
اچو تہ گڏجي سنڌ کي ٺاهيون.
ٻين جي پويان احمق بڻجي، جيڪي ايئن پيا نچندا آھن،
دشمن هٿ ۾ سڀ ڪجهہ ڏيئي، ڪين سي هرگز بچندا آھن،
ڪئمپ ۾ بي گهر ڌارين وانگر، سڙندا، جهرندا پچندا آھن،
پنھنجن جي تيرن سان گهايل، ڦٽيل، زخمي پرڙا ساهيون،
اچو تہ گڏجي سنڌ کي ٺاهيون.
لوڙيون ويٺا ان سبب جو، پاڻ ڪيون ٿئون وڏيون خطائون،
ايوانن ۾ چونڊي چونڊي، موڪليون اٿئون ڪوراڙ بلائون،
ڪين ڪڌي ڪردار جو سوچيو، چونڊياسين جعفر ۽ نائون،
هٿ سان پنھنجو پاڻ لٽائي، راشن لئہ پڻ پٽڪا لاهيون،
اچو تہ گڏجي سنڌ کي ٺاهيون.
شل! سنڌ هجي آباد سدائين، هر مشڪل کان آزاد سدائين،
جرڪي جيئن جڳ جڳ سانگي، شاد و زنده آباد سدائين،
“بيوس” پنهجا دشمن سارا، شال هجن برباد سدائين،
جهريل بيشڪ آھيون ليڪن، پوءِ بہ ورچي ويٺا ناهيون،
اچو تہ گڏجي سنڌ کي ٺاهيون.