سنڌ ستابي سنڌ سکي هئي، سي ئي ڳالھيون ساريون پيا،
ظالم ڪنھن جي نظر لڳي وئي، نير اکين مان هاريون پيا.
اوطاقون پڻ، هونديون هيون، جت آيو ويو پيو ايندو هو،
پير بہ ساڳي، فقير بہ ساڳي ئي عزت وٺي پيو ويندو هو،
حال احوال ۽ خير صلح تي، خوش ٿي هرڪو کلندو هو،
هاڻ تہ سڀ ٿي ماضي ويو آ، سوچي پاڻ کي ڳاريون پيا،
ظالم ڪنھن جي نظر لڳي وئي، نير اکين مان هاريون پيا.
مينھن وڏا تن ڏينھن ۾ بہ تہ، هن کان ٻيڻ تي وسندا هئا،
ليڪن ڪنھن جا ٻنيون، ٻارا، ڳوٺ ڪڏھن بہ نہ ٻڏندا هئا،
ڍورن ۾ نيڪال ڪندا هئا، گڏجي ڍنڍن ۾ پيا ڪڍندا هئا،
ليڪن هاڻ لنگهن تي قبضا، ٻڏندي ٿا سڀ ٻاڪاريون پيا،
ظالم ڪنھن جي نظر لڳي وئي، نير اکين مان هاريون پيا.
ڍنڍون ڍورا سڀ لٽيائون، لنگهہ پاڻيءَ تي قبضو ڪيائون
ڍورن جا جي پيٽ ھئا، سي بند ڏئي ۽ مڇيون ڇڏيائون
پنھنجو فصل بچائڻ خاطر، ڳوٺن پاسي ڪٽ ھنيائون
اک پٽڻ جي ڪانہ ڪئيسين، دانھون ڪري اڀ ڏاريون پيا
ظالم ڪنھن جي نظر لڳي وئي، نير اکين مان هاريون پيا
مدد ڪنھن جي ڪانہ ڪيائون، نہ ئي ڏک ۾ سار لڌائون
مدد ڪرڻ جي نالي تي پڻ، گڏجي سمورا فنڊ کاڌائون
بک تي ڪئمپن اندر ڪيئي، واڙي ڍورن جيئن ڇڏيائون
“بيوس” ملڪ کي پالڻ وارا، مشڪل ٽائيم ٿا ٽاريون پيا
ظالم ڪنھن جي نظر لڳي وئي، نير اکين مان هاريون پيا