قيامت، صغرا جو منظر سنڌ، بلوچستان ۾،
ويا لڙهي معصومڙا برسات ۽ طوفان ۾.
چئوطرف لاشا لڙھن ٿا لڙڪ ئي رڪجن نہ ٿا،
دل اندر ماتم متل، منظر اهي سهجن نہ ٿا،
مرڪندڙ معصومڙا اونڌا پيل، وسرن نہ ٿا،
اڳ ڪڏھن اهڙو ڏٺو منظر نہ ڪوهستان ۾،
ويا لڙهي معصومڙا برسات ۽ طوفان ۾.
چئوطرف پاڻيءَ اندر مظلوم لاشا الامان،
يا خدا ڪيڏانھن وڃن مجبور پياسا الامان،
حڪمرانن جا ٿا ڏسجن ڪُڏ تماشا الامان،
ڄڻ تہ شامل ئي نہ آھن هو تہ پاڪستان ۾،
ويا لڙهي معصومڙا برسات ۽ طوفان ۾.
وڻن ۾ لاشا ٽنگيل ٻيا گپ، گاري مان لڀن،
جان جانان جگر گوشا، هن ڪناري مان لڀن،
تيز پاڻيءَ ۾ لڙهيل ٿا روھہ ڪاري مان لڀن،
ڪفن نہ پاتئون ڪين ٿيا، مدفون قبرستان ۾،
ويا لڙهي معصومڙا برسات ۽ طوفان ۾.
ڪانہ پھتي آ اتي فرياد تن جي ڇا ڪجي؟
انڪري آ ڪين ٿي امداد تن جي ڇا ڪجي؟
ڇو ڀلا ڪنھن کي نہ آھي ياد تن جي ڇا ڪجي؟
هر ڪوئي ڳائي قصيدا حاڪمن جي شان ۾،
ويا لڙهي معصومڙا برسات ۽ طوفان ۾.
دل چوي ٿي ڀائرن جي مدد لاءِ ڪجهہ ڪجي،
جيترو جنھن کان ٿئي سو گڏ ڪري پھچائجي،
حال ڀائي ٿي ڀلا ڪو ڏک ذرو تہ گهٽائجي،
هن گهڙي بي ڪجهہ نہ ٿيو پوءِ شڪ آ ايمان ۾،
ويا لڙهي معصومڙا برسات ۽ طوفان ۾.
سڀ اٿي پئو ۽ بلوچي ڀائرن سان گڏ ٿيو،
۽ سنڌين جي ساٿ جي هن ساٿ وارو سڏ ٿيو،
ڪائي مجبوري نہ آھي ڪين ڪاهل ڏڏ ٿيو،
پوءِ متان روئندا رهو “بيوس” انھيءَ ارمان ۾،
ويا لڙهي معصومڙا برسات ۽ طوفان ۾.